اين ميان دلم مي تپد براي آن بازمانده ها، آنها که دوستشان دارم، آنها که فقط مثل خودشان اند و آزار مي بينند بي تقصير.

باتو هستم اي مسافر
اي به جاده تن سپرده
اي که دلتنگي غربت
منواز ياده تو برده
هنوزم هواي خونه
عطر ديدار تو داره
گل به گل گوشه به گوشه
تو رو ياد من مي ياره
با تو من چه کرده بودم
که چنين مرا شکستي
بي وداع و بي تفاوت
سرد و بي صدا شکستي
به گذشته برميگردم
به سراغ خاطراتم
تازه ميشم از دوباره
از کتاب خاطراتم
به تو ميرسم هميشه
در نهايت رسيدن
هرکجا باشي و باشم
به تو برميگرده حتماً
اين تويي هميشه من
تويي آيننه تقدير
با همه شکستن از تو
نيستم از دست تو دلگير

تنهاييم را پر مي کنند تمام خاطرات خوب و بد ات, تو چه؟

تنهاييت را با چه پر مي کني؟؟؟

دلت را چه؟

خالي از منش کردي و پر ز چه؟؟

دلت مي آيد؟

يادت چه طور؟

هيچ يادت مي آيد خودم را به وسعت تنهاييت بزرگ مي کردم؟؟؟"تا تو تنها نباشي؟"

تنهاييم را به وسعت جاي خالي ات پر کردي...!!!

ممنونم...!!!

مي دانستي مي شود با نفرت و بغضي عاشقانه دوست داشت؟!

مي شود آنقدر از دوست داشتن عصباني شد که نوازشت بشود ناسزا؟!

آنقدر حرصت بگيرد که بخواهي زمين را روي سرش خراب کني؟!

چقدر قلب ِ تو کوچک است براي حجم احساس ِ من!

آمدم تا تو را ببويم

و تو زهر دوزخي ات را با نفسم آميختي

به پاس اين همه راهي که آمدم.

تو را بخاطر جوراب هاي سفيدت دوست دارم

بخاطر همان ها

که وقتي مي خريدي

دلت براي يک ليوان آب هويچ

پر مي زد

تو را دوست دارم

اينا رو كه نميشه شعر گفت

چند كلمه كه خودمان معني ميكنيم

تازه ميدوني چقدر بالا و پاينش كردم كه چيزي گفته باشم

ميترسم بنويسم..فردا شاعرا بيان مسخره كنن بگن اين چيه ديگه

اينو ببين نظرت چيه

با من سخن بگو

اي دور دير من

مثل زخم مي ماند

جاي خالي آدم ها

روي تخت خداحافظي

اي از من گريخته

تا بي من

بي تو

از که بايد گريخت ؟

خواب ديدم

اتوبوس آمده بود

سوار شدم

نيامدي

برگ ها ريختند

يکهو

توي پائيز دست هات

هوا سرد بود

خيلي سرد بود

نگران شدم

نگران خواب هاي تو

هي ميخونمش سير نميشم ميام چند بيت نظر ميدم

گفتي که مي بوسم تو را،گفتم تمنا مي کنمگفتي اگر بيند کسي گفتم که حاشا مي کنمگفتي چه مي بيني بگو در چشم چون آئينه امگفتم که من خود را در او عريان تماشا مي کنمگفتي که از بي طاقتي دل قصد يغما مي کندگفتم که با يغماگران باري مدارا مي کنمگفتي که پيوند تو را با نقد هستي مي خرمگفتم که ارزانتر از اين من با تو سودا مي کنمگفتي اگر از کوي خود روزي تو را گفتم بروگفتم که صد سال دگر امروز و فردا مي کنمگفتي اگر از پاي خود زنجير عشقت وا کنمگفتم زتو ديوانه تر داني که پيدا مي کنم

پرده ها

پشت پنجره هات

جمع مي شوند

تا تو را هر شب

از انتظار مداوم کوچه ها

تفريق کنند